Ten rachunek sumienia został opracowany, aby wspierać dorosłych w zrozumieniu ich roli i odpowiedzialności oraz pomóc w rozpoznawaniu sytuacji, gdzie ich aktywne działanie może zapobiec krzywdzie dzieci. Zachęca do refleksji nad tym, jak milczenie może nieświadomie przyczyniać się do cierpienia najmłodszych i jak ważne jest odważne stawianie czoła tego rodzaju problemom:

1. Obserwacja i reakcja:

   • Czy zauważyłem(am) kiedykolwiek niepokojące zachowania lub sytuacje dotyczące dzieci w moim otoczeniu i czy zareagowałem(am) odpowiednio?

   • Czy kiedykolwiek zlekceważyłem(am) sygnały o możliwym krzywdzeniu dziecka, tłumacząc to sobie brakiem pewności lub obawą o ingerencję w czyjąś prywatność?

2. Wsparcie i interwencja:

   • Czy wiedziałem(am), gdzie zgłosić podejrzenia o przemoc lub zaniedbanie wobec dziecka i czy korzystałem(am) z tych informacji?

   • Czy kiedykolwiek unikałem(am) interwencji, myśląc, że ktoś inny powinien się tym zająć?

3. Zachowanie i postawa:

   • Czy moje własne zachowanie wobec dzieci zawsze było odpowiednie i szanujące ich granice?

   • Czy stosowałem(am) kiedykolwiek przemoc słowną, fizyczną lub emocjonalną wobec dziecka?

4. Promocja bezpieczeństwa:

   • Czy podejmuję aktywne działania, aby promować bezpieczne środowisko dla dzieci w mojej społeczności, pracy czy szkole?

   • Czy uczestniczę w programach lub inicjatywach mających na celu ochronę dzieci przed przemocą i wykorzystywaniem?

5. Etyka i odpowiedzialność:

   • Czy jestem odpowiedzialny(na) za jakiekolwiek działania, które mogły przyczynić się do zaniedbania lub krzywdzenia dzieci?

   • Czy kiedykolwiek pozwoliłem(am), aby moje przekonania lub strach przed konsekwencjami zatrzymały mnie od działania w obronie dziecka?

6. Przemoc fizyczna:

   • Czy zdarzyło mi się być świadkiem przemocy fizycznej wobec dziecka i nie podjąłem/podjęłam żadnych działań?

   • Czy byłem(am) świadkiem, jak dziecko jest krzywdzone fizycznie i zdecydowałem(am) się nie interweniować, myśląc, że to wewnętrzna sprawa rodziny?

7. Wykorzystywanie seksualne:

   • Czy kiedykolwiek miałem(am) podejrzenia lub byłem(am) świadkiem sytuacji, które mogły sugerować seksualne wykorzystanie dziecka, ale nie zgłosiłem(am) tego odpowiednim organom?

   • Czy ignorowałem niepokojące zachowania dorosłych wobec dzieci, tłumacząc sobie, że mogłem źle zrozumieć sytuację?

8. Zaniedbanie:

   • Czy zauważyłem, że dziecko nie ma odpowiedniej opieki, ale nie zgłosiłem tego z obawy przed konsekwencjami dla rodziny?

   • Czy byłem świadkiem, jak dziecko jest zaniedbywane emocjonalnie lub fizycznie i nie zareagowałem, bo uznałem, że inne osoby są odpowiedzialne za pomoc?

9. Przemoc emocjonalna:

   • Czy byłem świadkiem przemocy emocjonalnej wobec dziecka, takiej jak krzyki, poniżanie, czy ignorowanie potrzeb emocjonalnych dziecka, i nie interweniowałem?

   • Czy zbagatelizowałem sygnały ostrzegawcze dotyczące przemocy emocjonalnej, ponieważ nie chciałem wtrącać się do „rodzinnych spraw”?

10. Wykorzystywanie ekonomiczne:

    • Czy byłem świadkiem sytuacji, w której dzieci są wykorzystywane do pracy lub innych celów ekonomicznych i nie podjąłem żadnych działań?

    • Czy ignorowałem fakt, że korzyści z pracy dziecka są nielegalnie przywłaszczane przez dorosłych, myśląc, że moja interwencja niczego nie zmieni?

11. Odpowiedzialność osobista i społeczna:

    • Czy kiedykolwiek pomyślałem, że ochrona dzieci jest zadaniem wyłącznie rodziców czy służb, zwalniając się z odpowiedzialności społecznej?

    • Czy miałem okazję działać na rzecz poprawy bezpieczeństwa dzieci w moim otoczeniu i nie skorzystałem z niej z różnych przyczyn?

12. Czy byłem świadkiem działania lub zachowania, które mogło wskazywać na nadużycie wobec dziecka, i nie podjąłem żadnych działań?

    • Przypomnij sobie sytuacje, kiedy coś wydało ci się niepokojące. Czy zareagowałeś?

13. Czy kiedykolwiek zbagatelizowałem sygnały lub informacje o możliwym nadużyciu, tłumacząc to sobie brakiem pewności lub strachem przed konsekwencjami?

    • Zastanów się, czy twoje działania były podyktowane troską o dobro dziecka czy własnym komfortem.

14. Czy kiedykolwiek byłem świadomy przypadków nadużyć i wybrałem milczenie, zamiast interweniować lub informować odpowiednie służby?

    • Przemyśl, czy Twoje nie działanie mogło przyczynić się do kontynuacji krzywdzenia.

15. Czy w swojej społeczności, pracy lub w rodzinie tolerowałem język lub żarty, które bagatelizują powagę przestępstw seksualnych wobec dzieci?

    • Uświadom sobie, jak takie zachowania mogą wpływać na normalizację i akceptację nadużyć.

16. Czy unikałem odpowiedzialności jako osoba dorosła, której obowiązkiem jest ochrona najmłodszych, tłumacząc to brakiem wpływu lub możliwości zmiany sytuacji?

    • Pomyśl, jakie kroki mógłbyś podjąć, aby aktywnie przeciwdziałać takim sytuacjom.

17. Czy modliłem się za ofiary przestępstw seksualnych oraz za odwagę, by stać się osobą, która działa, gdy jest to potrzebne?

    • Rozważ, jak duchowa refleksja i modlitwa mogą umocnić twoją determinację do działania.

18. Czy byłem gotów bronić i wspierać osoby, które zdecydowały się ujawnić nadużycia, czy raczej skłaniałem się ku ochronie sprawców z różnych przyczyn?

    • Zastanów się, jakie wartości kierują Twoimi decyzjami w krytycznych momentach.

    • Czy zdajesz sobie sprawę, że Twoje milczenie w przypadku krzywdzenia dzieci sprawia, że stajesz się współodpowiedzialny za ich ból i cierpienie?

19. Czy angażowałem się w działania na rzecz edukacji i zapobiegania przestępstwom seksualnym wobec dzieci w mojej społeczności?

    • Pomyśl, jakie działania możesz podjąć lub wesprzeć, aby zwiększyć świadomość i ochronę dzieci.

20. Czy kiedykolwiek pominąłem informacje o możliwym nadużyciu, z obawy przed zakłóceniem własnego życia lub komfortu?

    • Zastanów się, jakie konsekwencje mogło mieć twoje milczenie dla ofiary.

21. Czy kiedykolwiek zdyskredytowałem ofiarę lub uwierzyłem bez krytycznej oceny w wersję sprawcy, ignorując fakty lub sygnały ostrzegawcze?

    • Przemyśl, jakie były powody twojej postawy i co mógłbyś zrobić inaczej, będąc teraz bardziej świadomym.

22. Czy zdarzyło mi się krytykować lub odrzucać osoby, które zdecydowały się mówić o swoich doświadczeniach z nadużyciami?

    • Rozważ, jakie emocje towarzyszyły ci wtedy i czy twoja reakcja była właściwa.

23. Czy świadomie unikałem miejsc lub sytuacji, gdzie podejrzewałem, że mogą mieć miejsce nadużycia, zamiast próbować coś zmienić lub interweniować?

    • Zastanów się, co powstrzymało cię od działania i jak możesz przeciwdziałać podobnym sytuacjom w przyszłości.

24. Czy moje przekonania lub uprzedzenia kiedykolwiek wpłynęły na moją niechęć do wierzenia ofiarom lub zgłaszania podejrzeń?

    • Przeanalizuj, jakie elementy twojej ideologii lub wychowania mogły wpłynąć na twoje decyzje.

25. Czy ignorowałem edukację na temat seksualności i zdrowia psychicznego dzieci, tłumacząc to brakiem czasu lub znaczenia tych informacji?

    • Pomyśl, jak zdobycie wiedzy na te tematy mogłoby zmienić twoje postępowanie.

26. Czy byłem świadkiem manipulacji lub zastraszania ofiar lub świadków i nie interweniowałem?

    • Zastanów się, jakie obawy miałeś i jak wpłynęły one na twoje zachowanie.

27. Czy zaniedbywałem swoją rolę jako opiekun, nauczyciel, duchowny, lekarz mający obowiązek ochrony dzieci?

    • Przemyśl, czy zawsze postępowałeś zgodnie z etyką zawodową i czy zawsze kierowałeś się dobrem dziecka.

28. Czy strach przed społecznym wykluczeniem lub osądami wpłynął na Twoje decyzje dotyczące interwencji lub zgłaszania nadużyć?

    • Rozważ, jak możesz pokonać te obawy, aby lepiej chronić dzieci w przyszłości.

29. Czy modliłem się o mądrość i odwagę, by działać właściwie, kiedy dowiedziałem się o możliwym nadużyciu?

    • Zastanów się, jak wsparcie duchowe może wpłynąć na twoje przyszłe działania wobec tak trudnych spraw.

Każdy z tych punktów ma na celu zachęcić do głębszej introspekcji i odpowiedzialności za działania oraz ich konsekwencje, które mają bezpośredni wpływ na życie i dobrostan dzieci.

Używając tego rachunku sumienia, możesz nie tylko zrozumieć własne zaniechania, ale także znaleźć motywację do aktywniejszego działania na rzecz ochrony dzieci. Kluczowym aspektem jest tu gotowość do interwencji i zgłaszania wszelkich niepokojących sytuacji, które mogą sugerować przestępstwa wobec dzieci.